Category Archives: Blogs

Volwassen zijn is stom!

Posted on by
Reply

Soms heb ik zo’n zin om even flink los te gaan. Keihard te zeggen wat ik van de ander vind. Ongenuanceerd, kinderachtig en direct. Dat lucht zo op. Alleen heb ik er achteraf altijd spijt van. Vind ik mijzelf een slecht voorbeeld voor mijn kinderen en heb ik niet het idee dat het geholpen heeft. Ja, dan zit mijn volwassenheid mij in de weg.

Ik blijf het wel bijzonder vinden, dat ik zo zwart-wit over een ander denk. Het schijnt heel menselijk te zijn, omdat je zo snel in kan schatten of iemand een vriend of vijand is. Ofwel: ben ik veilig?

Maar ik weet als professional dat je niet zomaar over een ander kan oordelen. Je weet niet wat diegene heeft meegemaakt, wat diegene denkt en wat er allemaal gebeurd is. En al weet je dat wel, dan heb je nog niet hetzelfde karakter.

Ik streef dan ook graag naar de beste oplossing ; met elkaar in gesprek. Elkaars kant te horen en er voor open te staan. Om zo gezamenlijk tot een oplossing te komen. Op deze manier moet er toch altijd een oplossing te vinden zijn?

www.pixabay.com

Maar daar is precies waar het mis gaat; Respect en WEDERzijds begrip. Ik kom dat nauwelijks tegen in de het dagelijkse leven. Mensen kiezen vaker voor de aanval, pochen met hun kennis en prestaties of willen de ander lekker de grond intrappen.

Ondanks mijn pogingen om het beste uit mijzelf te halen en anderen ook zo te behandelen, ben ik geen heilige. Verre van. Ik merk dat het disrespect en het oordelen van een ander over mij, het slechtste in mij naar boven haalt.

Het haalt de kant naar boven die het zat is om altijd de wijzere te zijn. Om altijd begrip en respect te blijven tonen, ondanks dat de ander jouw grenzen overschrijdt. Soms is ‘genoeg ook genoeg’ en krijg ik een driftbui , waar mijn peuter nog iets van kan leren. Dan ben ik het even kwijt.

Toch komt het maar zelden voor dat ik een gemene reactie echt helpt. Vaak betrap ik mijzelf erop dat ik eerder had moeten stoppen met de discussie, dat mijn reactie meer kwaad dan goed heeft gedaan of uiteindelijk mij ontzettend veel energie heeft gekost.

Zoals ik mijn kinderen probeer te leren; zeg stop hou op en loop anders weg. Maar ja, hoe graag ik ook een perfect voorbeeld wil zijn, ik ben ook maar een mens.

Foto: Bram Hanemaaijer

Ben jij ook sociaal onhandig?

Posted on by
Reply

Ik ben sociaal onhandig. Het valt niet meer te ontkennen. Het is vaak overduidelijk. Erkennen en accepteren zijn de eerste stappen naar genezing hoor ik vaak. Maar wil ik wel van deze onhandigheid genezen?

Misschien herkennen sommigen van jullie het ook. Dat je een zaal binnen loopt en gelijk denkt: ‘ik pas hier niet tussen!’ Je snapt de grap niet. Je bent niet in staat om over koetjes en kalfjes te praten. Of je hebt duidelijk een mening die de anderen in de zaal niet weten te waarderen. Welkom! Je bent niet de enige.

Bij mij begint het al met het feit dat ik niet goed op de hoogte ben van de wereldwijde ontwikkelingen. Wij hebben geen krant, geen tv (alleen Netflix) en de radio gebruik ik vooral voor muziek. Ik raak namelijk snel overprikkeld en in de ochtend heb ik dan al genoeg aan mijn twee kinderen.

www.pixabay.com

Als ik eenmaal in de trein naar mijn werk zit, wil ik graag rust. Tijd om mij voorbereiden op weer een hectische werkdag. Of na de werkdag de laatste dingen te verwerken, zodat ik weer fris en fruitig thuis kom. Gelukkig praat mijn man mij dan beetje bij, over het wel en wee van de wereld. Maar over het algemeen kan ik niet meepraten over het wel en wee van de wereld.

Daarnaast heb ik een hekel aan koetjes en kalfjes. Ja, het is mooi weer. Zeker we zijn net op vakantie geweest. Maar ik ervaar vaak twee problemen met deze praatjes.

Het eerste probleem is dat mensen niet echt geïnteresseerd zijn. Ze geven je een half luisterend oor, terwijl ze de ruimte al doorscannen op de aanwezigheid van een interessantere collega. Of vragen ze het uit beleefdheid, maar willen alleen maar graag hun eigen verhaal kwijt. Niet erg, maar kom daar dan gewoon eerlijk voor uit.

www.pixabay.com

Ten tweede wil ik het wel graag ergens over hebben. Ik vind het heerlijk om dingen te delen. Om ervaringen uit te wisselen. Overeenkomsten en verschillen te ontdekken van elkaar. Maar vaak wordt daar niet aan gedaan.

De meeste gesprekken bestaan uit pochen, en opscheppen of vooral laten zien dat niets jou kan raken. Daar hou ik niet van, want ik word continue geraakt. Ik heb dan ook moeite om mij verbonden te voelen met de supermannen en vrouwen die immuun zijn voor alle misère, stress en strubbelingen van het dagelijks leven.

Het voordeel is wel, dat als ik een geschikte gesprekpartner kan vinden, die mijn idealen deelt, ik gelijk de jackpot heb gewonnen. Dan kunnen we oneindig ideeën delen en nieuwe inzichten aan elkaar meegeven. Om daarna geïnspireerd en vol energie thuis te komen.

Foto: Bram Hanemaaijer

Ja, echt contact hebben gemaakt met iemand en daadwerkelijk iets geleerd hebben. Dat vind ik fijn. Want daar wordt ik uiteindelijk een beter mens van. Als ik er zo over nadenk, is sociaal onhandig zijn, soms toch heel handig;)

Doen en blijven doen!

Posted on by
Reply

Je wilt een beter leven, gelukkiger zijn, meer rust of jezelf fitter voelen. Dan moet je eerst weten hoe, dan moet je het willen, het vervolgens kunnen om het uiteindelijk te gaan doen. Maar dat is niet het moeilijkste. Het blijven doen, dat is pas de echte uitdaging.

Stoppen met roken, dat doe je zo. Maar er vervolgens vanaf blijven is moeilijk. Beginnen met sporten, stap de deur uit en je gaat. Maar dit elke dag doen is een hele opgave. Voor mij is het ‘blijven bij wat je gelukkig maakt’, wat ik zo lastig vind om te blijven doen.

Het klinkt zo simpel. Doe vooral waarvan je gelukkig wordt. Dan word ik gezelliger, leuker, voel ik mij nuttig en fijn. Daardoor kan ik anderen beter helpen, want ik heb meer energie. Maar daar ligt precies mijn valkuil op de loer. Voor ik het weet val ik er prompt weer in.

En dat doet zeer. Vooral aan mijn trots. Weer teveel gedaan, weer niet goed naar mijzelf geluisterd, weer niet alles alleen kunnen doen. Maar de vraag is of ik dat ook allemaal in één keer moet willen?

Foto: Bram Hanemaaijer

Ook kan ik mijzelf afvragen of ik wel helemaal op de bodem lig of dat ik mijzelf slechts even verstapt hebt. Maar stel dat ik helemaal op de bodem lig, dan weet ik in ieder geval de route terug omhoog. Ik bent er tenslotte al eerder uit geklommen.

Een zeer treffend voorbeeld zag ik laatst in een film, over kinderen in Uganda. Waarvan hun ouders vermoord werden en zij werden gedwongen tot kindsoldaat. Mijn hart brak. Ik was boos, ontzet en oprecht verdrietig over de situatie.

In de film was er een Amerikaan die al zijn geld er doorheen braste om deze kinderen te helpen. Ten koste van zijn eigen gezin. Heel nobel en ik voelde dat ik dat ook moest doen. Dat ik zo boos was over wat daar gebeurde, dat ik ook wilde helpen.

Maar ik vroeg mijzelf wel af; ten koste waarvan? Want ik heb twee kleine kinderen. Wat als mij iets overkomt? Wat als al ons geld op is? Wat dan? Dus heb ik de route van een lafaard genomen en geld overgemaakt naar zijn goede doel.

Ik voelde mij een lafaard. Deze kinderen hebben hulp nodig en ik maak alleen maar een beetje geld over… Maar dit is juist goed. Ik zal eerst voor mijzelf moeten zorgen, voordat ik anderen kan helpen. Dus klom ik uit mijn valkuil en besloot dat ik deed wat ik op dat moment kon doen en dat was goed genoeg.

Op zoek naar soortgenoten

Posted on by
Reply

Laatst had ik een heel interessant gesprek. We hadden beide een roerige tijd achter de rug en hadden nu grootste plannen. Het doel was helder, maar vast stond ook; dit konden we niet alleen! Maar op het moment dat je afhankelijk bent van een ander, begint het probleem. Niemand is zoals jij, niemand denkt zoals jij of wil hetgeen jij wilt. Hoe kan je dan medestanders vinden om je project te laten slagen? Heel simpel: je moet op zoek naar soortgenoten!

Soortgenoten zijn mensen die jouw passie delen. Die enthousiast worden van jouw idee. Hun ogen gaan stralen, hun hart gaat sneller kloppen en jullie idealen zijn gelijk. Toch kunnen jullie als mens ongelijk zijn.

Waar de één goed is in creëren, is de ander goed in organiseren. Daarnaast zijn er ook mensen die gedetailleerd werken of juist kijken naar het grote geheel. Dat maakt allemaal niet uit. Wat van belang is, is de betrokkenheid. Hoe graag wil de ander dat jouw idee slaagt? Hoe betrokken en begaan voelt de ander zich met jouw plan of project?

www.pixabay.com

Op tijd deze betrokkenheid herkennen is essentieel. In een eerste gesprek merk je dit aan de energie van de ander. Enthousiasme, de klik en de aanzet tot vervolg. Toch verliezen mensen zichzelf wel eens in hun enthousiasme en bedenken ze zich later.

Afname van tijd, inzet en bereikbaarheid zijn de eerste waarschuwingssignalen. Dan is het tijd om aan de ander te vragen of hij het idee nog wel ziet zitten? Of diegene er wel tijd voor heeft? Of het op dit moment wel uitkomt? Anders saboteert de ander ‘onbedoeld’ jouw ideaal, door er geen prioriteit van te maken. Wat het voor jou wel is.

Bron: Johannes

Een ander waarschuwingssignaal is iemand die zijn afspraken niet nakomt of zijn taken niet uitvoert. Dan is iemand duidelijk een bijdrager. Die zijn leuk om er extra bij te hebben, maar moeten niet één van de karrentrekkers zijn. Zo iemand is fantastisch om een keer mee te laten denken of te laten helpen bij deeltaken, als diegene kan. Maar besef je dat dat, het is. Meer moet je van deze persoon ook niet verwachten.

Tegenpolen moet je niet mijden, maar ook niet omarmen. Het is goed voor de kritische noot, maar laat je niet ontmoedigen. Zoals Theodore Roosevelt in 1910 al zei (vrij vertaald); “zolang je niet zelf in de ‘arena’ staat, risico neemt en je handen vuil maakt, kan je ook niet uit ervaring spreken. Wat is dan de waarde van jouw feedback?”

Kortom zoek mensen die jou versterken. Die energie geven en jouw passie delen. Leer van kritiek, maar blijf in jezelf geloven. Uit ervaring weet ik dat dat laatste makkelijker samen met een soortgenoot:)

De 2 beste manier om iemand te helpen

Posted on by
Reply

Het is fijn als mensen om je heen zich goed voelen. Als ze goed in hun vel zitten en lol hebben in het leven. Het zou nog leuker zijn als jij hierin kan helpen. Dat geeft jou ook weer een goed gevoel.

Dit is dan ook een wens van veel mensen die ik tegen kom. Soms gaat het om hun echtgenoot, om hun kinderen, om hun ouders of om hun vrienden. Mensen willen elkaar graag helpen. Zelfs soms zo graag, dat het ten koste gaat van hun eigen tijd en energie. Maar of dit nou zo handig is?

Hoe kan je een ander het beste helpen? Ik merk dat oplossingen aandragen, vaak averechts werkt. Levert meestal discussie op of de ander stopt met luisteren uit koppigheid.

Want een oplossing die voor mij goed werkt, werkt bij een ander niet altijd. Soms kan het zo zijn dat de omgeving te anders is. Het maakt nogal uit of je boodschappen zes trappen op moet dragen of een lift hebt;) Of dat het simpelweg niet past bij de ander. Hoe lossen we dit op?

www.pixabay.com

Stap 1 is je bedenken dat degene met de beste oplossing, de persoon zelf is. Deze is dit zich misschien niet bewust, maar kent zichzelf het beste. Weet heel goed wat de grootste oorzaak is van het probleem. En wat er wel of niet mogelijk is. Daardoor weet je dus altijd zelf de beste oplossing voor jou!

Maar dat je het weet, betekent niet dat je de oplossing altijd zelf ziet. Hiervoor is het vooral belangrijk dat een ander geduld heeft en goed luistert. Speel een klankbord, waarbij je de vragen en ideeën van de ander teruggeeft, in plaats van zelf met oplossingen te komen. Waarom denk je dat het niet goed is? Waarom vind je het zo vervelend? Moet het wel anders?

Maar hoeveel van jullie hebben geduld en rust? Klankbord spelen na een hele dag werken? Nadat je de kinderen hebt opgehaald, boodschappen gedaan en eten gekookt? Op een avond dat je echt op tijd naar bed wil? Na een etentje met vrienden of een cursusdag op het werk?

bron: Hogeschool Rotterdam

Het grappige is juist, dat klankbord spelen juist weinig energie kost. Je hoeft alleen maar te luisteren en als je het niet weet, vragen wat de ander zou doen of wil doen. Je hoeft geen oplossingen te bedenken, geen plannen te maken of meer tijd dan dit luistermoment te investeren. Het is het probleem van de ander en deze moet het ook zelf oplossen.

En als jullie daar samen niet uitkomen, dan heb ik nog een tweede optie. Vraag dan simpelweg: “Wat kan ik voor je doen?”

Wat is jouw handicap?

Posted on by
Reply

Toen ik op mijn opleiding de keuze had om mezelf meer te verdiepen in; gezondheid, vrije tijd, marketing of speciaal onderwijs, wist ik direct dat die laatste geen optie was. “Niets voor mij”. Met andere woorden; ik was onbewust gehandicapt.

Mijn bus naar school reed dagelijks langs ‘de Hartekamp’. Een instelling waar mensen met een verstandelijke beperking wonen. Ik hoopte iedere keer dat er niet iemand van de bewoners in zou stappen.

Soms gebeurde dit wel. Dan zat er iemand de gehele route ongecontroleerd te kreunen. Of kwam er zelfs een bewoner naast me zitten en probeerde met gebarentaal iets duidelijk te maken, wat ik niet begreep. Het gaf mij een heel ongemakkelijk gevoel. “Ik ben nou eenmaal niet geschikt om met deze mensen om te gaan.”

Toen ik mijn man leerde kennen, en zijn familie, bleek hij een neefje Menno te hebben met syndroom van Down. Ik zag vol bewondering hoe zijn familieleden hiermee omgingen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Bron: fotoshoot

Menno werd door tantes en neven opgehaald van school, ze maakten leuke uitstapjes en Menno werd niet anders dan de anderen behandeld. Er is zelfs een familiebedrijf waar ze mensen met een verstandelijke handicap coachen en kennis laten maken met werk. “Zeer bewonderenswaardig, maar niets voor mij”.

En toen kwam Saar, mijn eerste dochter. Levendig, nieuwsgierig en supersociaal. Toen ik zwanger was van de tweede, ging Saar logeren bij Menno en zijn ouders, om ons een beetje te ontzien.

Ik vond dit best wel spannend, omdat ik niet wist hoe het zou klikken tussen Menno en Saar. Maar ik had me nergens zorgen over hoeven maken. ‘Menno’ was namelijk de eerste naam in de familie die Saar kende, herkende en te pas en te onpas riep.

Foto: Bram Hanemaaijer

Oom Menno is namelijk lief en altijd in voor een spelletje. Regelmatig liggen ze te stoeien op de grond, kijken samen tv, maken een bouwwerk of een puzzel. “Wat leuk dat Saar zo met Menno omgaat”

Ook is Menno een goede oppas. Saar moet netjes eten, haar toet schoonmaken en als ze niet luistert gaat ze in de hoek. Als Saar wegloopt, rent Menno er gelijk achteraan.

Hij was alleen erg in de war, toen ik als mama boos werd. Niet op hem, maar op Saar. Alleen begreep Menno dat in eerste instantie niet. Gelukkig zei iedereen dat hij het goed gedaan had en Menno was gerustgesteld. “Ze zijn eigenlijk net als ieder ander”

Saar luistert naar, accepteert en respecteert Menno als autoriteit, maar ziet hem vooral als grote vriend. Zij ziet geen handicap, zij ziet ome Menno. En mama? Die is vooral blij dat ze van “haar eigen handicap” af is.

Foto: Bram Hanemaaijer

Trakteer eens op een compliment!

Posted on by
Reply

Hoe laat je iemand lachen? Hoe beur je iemand op? Hoe creëer je een positieve mindset? Geef een compliment! Coachingswebsites staan er vol mee en ook de afgelopen drie cursusdagen* werd deze strategie veelvuldig aangehaald en besproken. Wat als je deze strategie ook eens in kon zetten voor jezelf?

Een compliment moet oprecht en gemeend zijn. Dus hetgeen je ‘leuk’ of ‘goed’ noemt, moet je ook wel echt leuk of goed vinden. Hier ontstaat de eerste bobbel in de weg. Want heel veel dingen vinden wij normaal.

Het is normaal geworden dat je man de vuilnis buiten zet, het is normaal dat je eten kookt en het is vooral normaal dat betaald personeel doet waarvoor ze betaald worden. Toch zal je zien, hoe meer complimenten je mensen geeft voor iets doen wat ‘normaal’ is, hoe beter ze hun taken uitvoeren.

www.pixabay.com

Doet je partner meer of minder in het huis na een bedankje voor het doen van de afwas? Doet je werknemer meer of minder na een compliment voor de snelle afwerking van een opdracht? Mijn ervaring is dat mensen meer, maar vooral vrolijker aan de slag gaan na een compliment. Ze voelen zich gewaardeerd.

Een compliment geven start dus al bij het feit dat we alledaags gedrag niet zo normaal meer vinden. Dat betekent dat hetgeen wat jij zelf doet, ook best bijzonder is. En dat je jezelf daar best wat vaker een complimentje voor mag geven. Dan ga jij misschien ook vrolijker aan de slag.

Dus als je baalt aan het einde van de dag, omdat er zo weinig is gedaan. Benoem dan eens wat je wel gedaan hebt. En als kers op de slagroom: geef je zelf daarvoor een compliment!

Foto: Bram Hanemaaijer

Sta je vast?

Posted on by
Reply

Zit je vast? Kom je voor je gevoel niet vooruit? Kan niemand je helpen? Of doen ze het allemaal verkeerd? Misschien heb je last van aangeleerde hulpeloosheid. 

Aangeleerde hulpeloosheid is  een fenomeen wat kan ontstaan als je als kind het gevoel had dat je nooit iets zelf mocht kiezen. Of dat je ergens invloed op had. Ken jij zo’n persoon of ben jij zo’n persoon? Geen stress, je bent nog te redden!

Het enige wat je nodig hebt, is jezelf afvragen: wat kan ik zelf doen om mijn situatie te verbeteren? Laten we de situatie uit onderstaande video als voorbeeld nemen. De mensen op de roltrap hadden zelf kunnen gaan zingen. Of en goed gesprek kunnen houden of zelf omhoog kunnen lopen.

Je oplossing of idee hoeft namelijk niet gelijk goed te zijn. En wat is goed? Dat is voor iedereen anders. Er leiden ten slotte meerdere wegen naar Rome en drie keer linksaf is ook rechtsaf. Want leren is proberen. En alleen door te proberen kan je nieuwe dingen leren.

Je vraagt je misschien af waarom je het zou willen leren. Voor mij was dat antwoord simpel; ik wilde mijn situatie veranderen. Ik wilde mijzelf fijner voelen, beter in mijn vel en meer zelfvertrouwen krijgen.

Door steeds nieuwe dingen te proberen, hier van te leren en weer volle moed verder te gaan, ben ik al een heel eind gekomen. Het is niet altijd makkelijk, maar ik sta ook niet meer vast op mijn roltrap.

Foto: Bram Hanemaaijer

Wil jij dit ook kunnen, probeer eens het volgende:

Kies een activiteit die je altijd al had willen proberen of die al heel lang op je ‘to do’-lijstje staat. Dit kan zijn: een bepaald recept koken, een schilderij ophangen of een blogsite beginnen. Google hoe het moet, bekijk een filmpje en ga aan de slag. Geef niet gelijk op, maar ga door tot het gelukt is. Schrijf na iedere poging twee dingen op die goed gingen en ga deze dingen weer doen bij je volgende poging.

Wat was het resultaat?

Ben jij ook zo goed in loslaten?

Posted on by
Reply

Laatst vroeg een pupil van mij om advies. Ze presteerde goed, maar toch schreef de omgeving het af aan toeval, mazzel of geld. Het frustreerde haar enorm en ik kon dat goed begrijpen. Mijn advies: “laat het los”. Waarop zij terecht vroeg: “hoe dan?”

Op veel mindfullness of zelfhulpwebsites lees ik blogs over het loslaten. Loslaten wat anderen van jou vinden. “Hun mening is niet belangrijk, alleen de jouwe telt.” “Je hebt als kind altijd gestreefd naar goedkeuring van je ouders, daarna van je vrienden, maar wat vind je nou echt zelf?” Luister daarnaar en het geluk ligt schijnbaar aan je voeten.

Maar het probleem is: hun mening is wel belangrijk! Ik ben een sociaal wezen en vind het fijn als mensen graag bij mij in de buurt zijn. Dat doen ze alleen als ze mij aardig vinden. Het mooiste zou zijn als ze mij ook nog een beetje bewonderen. Dat blijft leuk;) Hoe kan ik hun mening dan loslaten en toch mijzelf blijven?

www.pixabay.com

Bij mij kwam er een ‘AHA’-moment, toen ik het verhaal van iemand las die introvert was. Zij had dat altijd als iets negatiefs gezien, maar merkte dat ze daardoor ook positieve kwaliteiten heeft.

Ik ben introvert van nature, maar gedraag mij altijd extrovert. Dat is mijn schild. Anders vinden mensen je saai of raar. Maar dit schild zuigt energie. Want ik doe daardoor de hele tijd dingen die niet bij mij passen.

Van nature ben ik stil. Een ‘kat uit de boom’-kijker. Kan ik uren in de natuur zitten en genieten van mijn omgeving. Ik kan een hele dag alleen thuis zijn en de dag van mijn leven hebben.

Toch vind ik het werken met mensen vind ik fantastisch. Daarom ben ik mij anders voor gaan doen, want anders ben je niet geschikt. Maar na het verhaal van mijn mede-introvert ben ik eens gaan kijken wat mijn introverte kwaliteiten zijn.

www.pixabay.com

Ik kan namelijk veel rust brengen in een situatie. Ook kan ik heel oprecht contact maken met mensen. Dit zijn volgens mij hele goede kwaliteiten voor een hulpverlener. Ook hou ik zo veel meer energie over, waardoor ik langer onder de mensen kan zijn, dan als ik mijn extroverte schild gebruik.

Hoe meer ik dit ben gaan beseffen. Hoe meer ik dit ben gaan ACCEPTEREN. Hoe meer ik bewust vaker alleen ben. Hoe meer ik mij bewust terug trek als het nodig is. Hierdoor voel ik mij beter en ben ik zelfverzekerder geworden.

Dus om weer terug te gaan naar de kern van deze blog; mijn advies is niet loslaten, maar jezelf omarmen. Dat is een schild, waar niemand doorheen kan komen.

Ben ik dan geen kanjer?

Posted on by
Reply

Als je wil laten zien dat je waardevol ben, moet je het vooral ‘druk druk druk’ hebben. Je moet overwerken, geen 9 tot 5 mentaliteit tonen en vooral flexibel zijn. Maar ik kan hier niet in mee. Ik val dan letterlijk om. Betekent dat dat ik niet waardevol ben?

Ik heb het wel geprobeerd. Veelvuldig. Onder het mom: ‘iedereen doet het’. Naast het onuitgesproken motto; “als je hart voor de zaak hebt, dan werk je jezelf te pletter”. Maar ik viel daardoor letterlijk te pletter. Nou ja, niet helemaal letterlijk, maar ik ging hard onderuit.

Dus ben ik minder hard gaan werken. Ik ben tijd gaan maken voor sociale praatjes, wandelingen in de pauze en geen avonden volgepland met cursussen en congressen.

www.pixabay.com

Daardoor voel ik mijzelf fijner. Want ik heb weer oprecht tijd voor mensen. Ik heb weer oprecht tijd voor cliënten, collega’s en studenten en ik heb vooral weer ruimte voor mezelf en mijn gezin.

Daardoor werk ik creatiever, productiever en volgens mij ben ik ook gezelliger. Alleen ik voldoe niet aan de norm. De norm van ‘druk, druk, druk’ en klagen over werkdruk.

Waar collega’s om mij heen zuchten en steunen, voel ik ruimte en rust. Waar ik bij andere stress voel en ervaar, zit ik soms tegen verveling aan. Dit geeft mij regelmatig een egoïstisch gevoel. Dat ik onvoldoende inbreng op het werk. Mijn steentje onvoldoende bijdraag.

 www.pixabay.com

Dit is een zelfopgelegd gevoel, want niemand heeft dit tegen mij gezegd. Toch is het belang van mijn gezin en mijn eigen gezondheid, het enige wat mij motiveert om vast te houden aan rust en ruimte. De verleiding om weer mee te gaan in het regime is erg groot. Want ik voel mij minder waardevol en minder sociaal.

Gelukkig heb ik ook een remedie voor dit schuldgevoel: iedere dag uit je werk thuis komen in een gezellig en ontspannend gezin. Niet is fijner dan dat. Zij geven mij het gevoel: Jij bent zeker een kanjer!